Over de geschiedenis van het Pulhof is tot op heden weinig geweten. De oudste vermelding van kasteel gaat terug tot begin 14de eeuw, wanneer Elisabeth van Hackendonc haar land in erfpacht afstaat aan Wouter de Bulle. In 1431 doet Gillis van "Pulle" opnieuw afstand van het domein.
Wanneer het kasteel in 1566 door middel van een loterijspel in handen kwam van jonkheer Maarten van Ranst en Thomas Lhermite, was het een hof van Plaisantie in renaissancestijl. Omstreeks 1578 liet Alexander Farnese, hertog van Parma, het domein platbranden. Zowel de hoeve als het kasteel werden daardoor in grote mate vernield. Sindsdien noemde men het Pulhof en zijn omgeving ook wel Verbrand Hof. In de loop van de 18de eeuw veranderde het domein twee maal van eigenaar om rond 1900 ten slotte verkocht te worden aan de familie Ackermans-Van Haaren. In 1907 gaf Henri Ackermans opdracht aan de gerenommeerde Antwerpse architect Stordiau om het bestaande kasteel Pulhof, op dat moment grotendeels daterend uit de 18de eeuw, te verbouwen. Het oude kasteel werd tot aan de kelderverdieping gesloopt en tussen 1909 en 1910 verrees een nieuw hoofdgebouw. Hoewel Stordiau ook nieuwe toegangspaviljoenen ontwierp, bleef het 16de eeuwse poortgebouw in traditionele bak- en zandsteenarchitectuur bewaard.
De laatste bewoonster, weduwe Christina Van Haaren-Ackermans, legateerde het Pulhof in 2003 bij testament aan het provinciebestuur van Antwerpen onder de strikte voorwaarde dat het binnen een periode van tien jaar een culturele bestemming zou krijgen. Omdat de provincie Antwerpen, wegens geldgebrek, niet kon voldoen aan die eis, ging het eigendomsrecht naar het Rode Kruis Vlaanderen en naar Unicef Belgium. Deze twee goede doelen verkopen het landgoed aan de Antwerpse familie Beerens die in de directe toekomst werk wil maken van de volledige restauratie van het landgoed met zijn kasteel.